Tot in de 20^e eeuw stonden veel polders in natte perioden blank en trad aanrijking van bovenaf op door overstroming met een mengsel van kwelwater en regenwater. Dat is nu niet meer het geval. Het landbouwgebied wordt goed bemalen en sloten worden vaak doorgespoeld met rivierwater. Natuurgebieden hebben vaak wel een eigen oppervlaktewaterhuishouding met alleen ‘gebiedseigen’ water. Daarmee bieden ze een betere bescherming voor de kwaliteit van het grondwater en mogelijk een bruikbare hoeveelheid overtollig schoon oppervlaktewater. Dat wordt nu op het dieper ontwaterde landbouwgebied of weteringen geloosd en vervolgens opgemalen naar de boezem. Daarmee gaat het schone oppervlaktewater verloren.

Mogelijk kan het schoonwateroverschot worden geïnfiltreerd bij een oevergrondwaterwinning langs de rivier, om daarmee uitstraling naar binnendijkse natuurgebieden te voorkomen. Het aaneensluiten door aankoop van enclaves, omleggen weteringen e.d. zorgt voor een beter reguleerbare interne waterhuishouding, groter oppervlak natuur en daarmee betere bescherming van de grondwaterkwaliteit.

TERUG