Hoogveengebieden vormen een redelijk geïsoleerd systeem in het landschap. De grondwaterstand is er hoog. Voor goed functioneren is het nodig dat er weinig wegzijging optreedt naar de ondergrond (maximaal 40 mm/jaar (Streefkerk en Caspari, 1982)). Zeker in de winter is het watersysteem van het hoogveen volledig gevuld en stroomt het overtollige water naar de randen van het gebied. Hoogveengebieden vormen zo een bron van schoon water. Voor optimaal functioneren vergen ze een voldoende groot, aaneengesloten natuurgebied. Aangezien de wegzijging beperkt is, zal een groot deel van het neerslagoverschot aan de randen van het veen als oppervlaktewater uitstromen.

Het overtollig water dat van een hoogveen afstroomt kan opgevangen worden in een bekken en daarna worden gebruikt. Zo’n bekken dient zodanig ingericht en beheerd, dat het geen drainerend effect op het veen heeft. Het surplus aan water kan gebruikt worden voor bijvoorbeeld drinkwaterbereiding. Een voorbeeld van een bekken is aangelegd bij het Bargerveen. De bedoeling was het water te gebruiken voor de watervoorziening voor de glastuinbouw, maar die is in de regio niet tot ontwikkeling gekomen. Het bekken functioneert goed. Eventueel aandachtspunt is de mogelijk hoge concentratie aan opgeloste organische stof waardoor misschien een zwaardere zuivering nodig zou zijn.

Uit de pilot met natuur bleek, dat de winhoeveelheid mogelijk beperkt is. Daarnaast vormt de waterkwaliteit een aandachtspunt.

TERUG